بنام خدای مهربان

منم  پروردگارا آن کسى‏که در خلوت از تو شرم نکردم و در آشکارا هم رعایت تو را نکردم

منم ‏ کسى که بر مولای خود دلیرى کرده

منم  کسى‏که نافرمانى برپادارنده آسمانها را کرده‏

منم  آن کسى‏که هرگاه نوید گناهى رابه من مى‏دادند بسوی گناه شتابان مى‏رفتم

منم  که مهلتم دادى ولى من به خود نیامدم

و بر من پوشاندى ولى من شرم نکردم 

و نافرمانیها کردم و از حدّ گذراندم 

و از چشم خود مرا انداختى

و من اعتنا نکردم 

پس باز هم به بردباریت مهلتم دادى و با پرده‏پوشیت مرا پوشاندى

تا بدانجا که گویا از یاد من بیرون رفتى

و از کیفرهاى گناهان مرا دور داشتى

تا به حدى که گویا از من شرم کردى 

خدایا در هنگام گناه که من نافرمانیت کردم

نه از باب این بود که پروردگاریت را منکر بودم

و یا دستورت را سبک شمردم‏

و یا خود را در معرض کیفرت درآوردم

و یا تهدیدهاى تو را بى‏ارزش فرض کردم

بلکه گناهى بود که پیش آمد

و نفس سرکش نیز آنرا آراست 

و هواى نفس نیز چیره شد 

و بدبختى هم کمک کرد  

و پرده‏پوشى تو هم مرا مغرور کرد

و در نتیجه تا آنجا که مى‏توانستم در نافرمانى و مخالفت تو کوشیدم 

ولى اکنون کیست که از عذاب تو مرا نجات دهد 

و از دست دشمنان در فرداى قیامت چه کسى خلاصم کند 

اگر امید من به کرمت و وسعت رحمتت نبود

و از ناامید شدن بازم نمى‏داشتى به محض آنکه به یاد آنها مى‏افتادم

یکسره ناامید مى‏شدم

به عزتت سوگند اگر برانیم من هرگز از در خانه‏ات برنخیزم 

مخلوق به که پناهنده شود جز به خالقش 

فرازهایی از دعای ابوحمزه